Ik werd wakker met een onbestemd gevoel. We zijn een paar dagen er tussenuit en zitten lekker in het bos.
Mijn eerste vraag aan mezelf was waar ik het over zal hebben in de blog van vandaag.
Mijn hoofd blokkeert, mijn lijf gaat op slot.
En weer komt er angst. Ik ben bang dat als ik mezelf toestem vandaag niks te doen, dat ik weer wegloopt bij mezelf. Dat ik dan wegloop bij mijn hart en mijn wens.
Post-Corona was de afgelopen werkweek druk en bracht dat best wat stress op. Voornamelijk omdat ik een diepe weerstand voel voor de zaken die weer ‘back to normal’ gaan. Dat voelt niet ok. Alsof de hele Corona lockdown, en de inzichten die het heeft gebracht, alweer verleden tijd zijn en vergeten. Het leven draait weer en ik moet mee in de malle molen.
“Dit WIL ik niet!”, schreeuwt mijn hele ZIJN. Maar ik weet ook niet zo snel hoe in te richten wat ik dan wél wil. Dus ben ik reactief en laat ik mij meevoeren in de waan van de dag.
Dit beangstigt mij omdat tijdens Corona — en de stilte die het met zich meebracht buiten mij, en dus ook binnen mij — ervoer ik veel flow en een enorme creativiteit.
Resultaat: ik werd afgelopen vrijdagochtend wakker met een brandend gezicht vol eczeem. Gevolgd door een gevoel van schaamte en schuld over hoe mijn lijf weer implodeert, en hoe dit zomaar in een — voor mijn gevoel — ‘split second’ gebeurt.
Terwijl mijn hoofd een storm van gedachten wordt, ga ik zitten in de bedstede. Deurtjes dicht. En ademen… Vier tellen in, vier tellen uit… Vier tellen in, vier tellen uit.
De ‘shift’ zit in het kleine moment waarin ik voorheen over mezelf heen zou stappen en zeggen dat ik niet moet zeuren. Mezelf bij elkaar rapen. Meestal ging dat gepaard met iets om de pijn verzachten. Bij mij is dat vaak eten, dus iets lekkers, een koekje of zoiets.
En nu bleef ik bij dit moment. In de natuur die de bedstede omringt, hoor ik de kakofonie van de vogels, de regendruppels, de wind die speelt met de bomen. Zodra ik mijn aandacht verleg naar die kakofonie, komt er ruimte in mijn lichaam en in mijn hart. Het lukt mij om me te verbinden. Een verbinding met iets anders dan mijn MIND, die mij tot een paar seconden geleden in ‘loops’ liet sukkelen.
Vanuit de ruimte die de kakofonie heeft vrijgemaakt, verleg ik mijn aandacht mijn fysieke lichaam in.
Mijn voeten voelen, adem, mijn handen, adem in mijn borstbeengebied. Vanuit daar maak ik connectie met mijn hart.
Ik vraag mijn I AM om hulp. Simpel door te zeggen “I AM help me.” En weer in stilte waar te nemen.
De ruimte en dan tranen. Even, heel even in een miliseconde, denk ik “Tranen?”.
Maar dan herinner ik mijzelf aan mijn eigen metafoor voor tranen…
Deze week had ik een sessie met een cliënt die erg veel tranen heeft gelaten de laatste tijd. Deze cliënt had daar allerlei overtuigingen en oordelen over. Ik deelde met haar de metafoor van schoonmaken: wanneer we ons huis schoonmaken, gebruiken we — als we het goed willen doen — geen droog doekje, maar een lekkere emmer met sop.
Iedere negatieve overtuiging en ieder oordeel zet zich vast in ons fysieke lichaam. Wanneer we huilen spoelen we ons systeem schoon. De chemische stoffen die zich genesteld hebben in onze cellen, aangedreven door negatieve gedachten, worden zo letterlijk losgeweekt en vrijgelaten.
“Dank u I AM”, zeg ik dan. Fijn, ik voel het stromen. Het hoeft niet altijd iets groots te zijn. Het zijn vaak juist deze kleine momenten van bewustzijn die mij ruimte bieden. Die mij helpen te verankeren in mijn hart. Om compassie en geduld te voelen voor het deel in mij dat zo graag wil DOEN.
De compromis tussen ZIJN en DOEN is deze: eerst het ZIJN voelen, ervaren, en belichamen. Om van daaruit te laten bloeien wat komt, en daar in mee te gaan door te DOEN.
Ik besef dat door mijzelf het kader van ‘moeten’ te geven — namelijk: ik ‘moet’ op zondag altijd een vlog maken — ik ook mijzelf vastzet. Als ik vertrouwen toelaat, dan ervaar ik dat ik zoveel Bliss en Joy haal uit het Delen (=Helen), dat het heus niet na één zondag allemaal in duigen valt en ik nooit meer iets ga doen.
Ook besef ik, al schrijfende, dat het moment van reactiviteit deze week nodig was om mij te helpen herinneren aan mijn wens. Mijn wens om meer vrijheid in mijn werk te ervaren, waardoor ik vrijer kan stromen.
Dus is er werk aan de winkel, en mag ik weer een plannetje schrijven. Er is nu weer inspiratie, en de wens is diep.
Ziehier, nu heb ik toch een blog geschreven… En een stukje aardbeientaart gegeten, wat nog over was van de verjaardag van Aviv. Alleen ditmaal niet uit schuld, of schaamte, of om iets te verzachten. Gewoon omdat ik dol ben op aardbeien en slagroom!
De vlog van vandaag is een korte meditatie. Geniet ervan!